Een grote auto met het stuur aan de verkeerde kant!

“Allemaal auto’s met het stuur aan de verkeerde kant!” Een van de eerste dingen die ik als kleine jongen riep toen we in Harwich de boot afreden. Al sinds de jaren zeventig ging ik samen met mijn ouders en twee broers op vakantie naar Wales. Een heerlijke omgeving waar we door de jaren heen – ondanks de taalbarrière – steeds meer mensen leerden kennen. Sommige inwoners vertikten het om Engels te praten totdat ze je echt kenden.

We hadden altijd een huisje richting de kust in het kleine plaatsje Machynlleth wat al meteen aangeeft hoe makkelijk Welsh is. Als kleine jongens maakten wij er voor het gemak “Mehunklus” van want correct uitspreken op zijn Welsh was geen beginnen aan. Het kan echter nog veel lastiger met die plaatsnamen zoals met de plaats met de langste naam die ook in Wales ligt: Llanfairpwllgwyngyllgogerychwyrndrobwllllantysiliogogogoch. Daar konden mijn broers en ik geen makkelijkere variant van maken.

Rijden aan de verkeerde kant met het stuur aan de verkeerde kant

Wat reed er nu zoal rond in Wales eind jaren zeventig en begin jaren tachtig? Veel Austins, aardig wat driewielers en Mini’s en ook veel Landrovers uiteraard.

Gerelateerd model

SD1

Maar dan wel de robuuste werkvarianten en niet de afgetunede PC-Hooft-tractoren zoals we die nu vooral kennen. En allemaal met het stuur aan de “verkeerde” kant. Wat voor mij als jong ventje altijd fascinerend was want we reden ook al aan de “verkeerde” kant van de weg.

De boer die in de vallei zijn boerderij had op zijn oprit een Landrover staan die al menig kuiltje en keitje geraakt had, maar daar eigenlijk alleen maar mooier van werd. Zijn echt juweel stond in zijn garage: een goudbruine Rover SD1 automaat. Ik weet nog dat ik als kleine jongen stiekem de schuur in glipte en dan in die auto zat te ‘sturen’. Alle deuren van alle boerderijen waren nooit op slot en de deuren van auto’s al helemaal niet. Die Fiat 128 en later de 131 van mijn ouders waren leuk, maar zo’n grote Rover SD1 was toch wel even iets anders. Wat een slagschip met een achterbank waar je als kleine jongen de weg kon kwijtraken.

De al wat oudere eigenaar van deze Rover was behoorlijk getekend door het harde werken op de boerderij. Het was een schapenboerderij en de mannen waren altijd bezig met schapen drijven en scheren, het onderhouden van de hekken en het jagen op vossen. We werden wel meerdere nachten ‘s avonds laat opgeschrikt door schoten die weerkaatsten tussen de bergen en dan wisten we dat er weer een ploeg op pad was om de vossen af te schieten waarvan – tot mijn tevredenheid – we achteraf dan hoorden dat het meestal zonder resultaat was. Deze boer had behoorlijke reuma en door de jaren heen werden steeds meer menselijke onderdelen vervangen door kunststof: kunstknie, pinnen in zijn been, kunstheup, kunstschouder. Ken van barbie zou er jaloers op worden.

Door al deze operaties werd de man steeds minder mobiel en zijn rechterbeen was stijf als een plank. Zijn handen waren door de reuma compleet vast gaan zitten. Hij had thuis een stoel waar hij met 1 been op de schoorsteenmantel toch redelijk comfortabel in kon zitten tijdens de kaartavonden waar we voor werden uitgenodigd. Wij aan de limonade en mijn vader met hem aan de Bell’s whisky die er met flinke hoeveelheden doorheen ging. De flessen werden dan ook per krat gekocht en stonden in de bijkeuken.

Toch klom hij – meestal vergezeld door een hond – nog gewoon op zijn tractor, in zijn landrover en dus ook in zijn Rover SD1. Hij manoeuvreerde zichzelf dan in de rijpositie waarbij hij met zijn rechterbeen het gas bediende en mijn zijn wandelstok de rempedaal! De rover gebruikte hij eigenlijk alleen als hij het dorp in moest, veel verder dan het dorp kwam hij overigens niet.

Nu zijn de landweggetjes in die valleien behoorlijk smal en kun je elkaar alleen op kleine passeerplaatsen voorbij. Daar komt bij dat de begroeiing in de zomer aardig hoog stond en er bij bochten dus geen zicht was op tegenliggers. Daar reden we dan met onze volgepakte vakantie-auto door de vallei. Bij een bepaalde bocht kwam opeens de goudbruine rover de hoek om zeilen. Mijn vader kon nog wel op tijd remmen maar Tegwyn (de boer) niet want die deed dat met zijn wandelstok en dat ging toch net allemaal even wat trager. Gelukkig reden we allebei niet hard, maar we tikten elkaar toch even aan. Deze spontane ontmoeting zorgde er overigens wel voor dat het ijs definitief gebroken werd en we goede vrienden werden met de hele familie.

Ik ben er al jaren niet meer geweest maar als we er waren, werd het toch de gewoonte om in de bochten zonder zicht even kort te toeteren. Je wist maar nooit of Tegwyn misschien weer de hoek om kwam zetten in zijn Rover SD1 met het stuur aan de verkeerde kant en een wandelstok naast zijn rempedaal.