Mijn eerste auto: Ford Escort Mk5

Eindelijk had ik hem! Dat roze papiertje. Niet dat ik nu zo vaak was gezakt, maar als je eenmaal aan het lessen bent, wil je zo snel mogelijk je eigen auto. Ik was er nogal laat bij en haalde mijn rijbewijs op mijn 24ste. En toen volgde de zoektocht naar een mooie, maar vooral betaalbare auto.

Mijn eerste auto

Ik was naar Voorschoten gereden met mijn vader om een Ford Fiësta te bekijken maar onderweg stond er een rode Ford Escort langs de kant van de weg met “te koop” “dit is de mooiste auto op de planeet en moet gekocht worden door iemand die Frank heet en net zijn rijbewijs heeft gehaald” erop. We stopten en met een uurtje en een kleine bijdrage van mijn vader was de koop gesloten. Mijn vader moest nog naar een afspraak en ik zou in mijn Ford Escort terug rijden naar Amsterdam met een tussenstop in Lisse. Na een bezoek aan het postkantoor kon de eerste rit in de Ferrari-rode Escort 1.4 16v met kenteken ZV-63-YB beginnen. Wat ze zeggen is waar: je eerste vergeet je nooit!

Foto: www.klassiekerweb.nl

Ik voelde me king of the road en bij elk stoplicht had ik het idee dat iedereen vol afgunst keek naar die coole dude in zijn jaloersmakende rode bolide. De realiteit was natuurlijk heel anders maar daar zat op dat moment toch mooi een paar millimeter autoglas tussen.

De Escort bleek een goede koop te zijn en heeft zijn dienst meer dan uitstekend gedaan in Amsterdam. Altijd starten, weinig onderhoud en genoeg ruimte om vrienden mee te nemen. Aangezien ik geen parkeervergunning had, parkeerde ik in het weekend regelmatig bij station Duivendrecht en als ik laat thuis was gewoon in de stad.

Mijn auto gestolen. Hoe durven ze!

In november zou ik voor mijn verjaardag met wat vrienden gaan eten in Lisse. Ik liep zoals zo vaak richting mijn Rode Schicht in Duivendrecht totdat ik het idee kreeg dat ik wel erg ver moest lopen…. Hij stond hier toch? Gejat! Hoe kon dat nou? Ik had ook nog wel zo’n beveiliging tussen mijn handrem en versnellingspook zitten. Wat een tuig, is er dan niets meer heilig? Zelfs een koe niet? Boos over zoveel onrecht pakte ik de trein. Enkele weken later kreeg ik een telefoontje van de politie. De mededeling was dat mijn supercar was gevonden in Amsterdam-Noord, “rijdbaar” was en naar een opslag was gebracht.

Ik haalde hem daar op met mijn vader en een vriend: daar stond hij dan. Tussen allemaal andere auto’s die waren mishandeld, misbruikt of voor oud vuil waren achtergelaten aan de kant van de weg. Het slot was beschadigd, het contactslot geforceerd, de stuurkolom stuk en de tank ontzet, net als ik. Dankzij het lullige uitziende, maar zeer koppige slotje op de tank hadden de onverlaten mijn racemonster uiteindelijk laten staan. Als bonus lagen achterin afgekloven kippenbotjes en half opgepeuzelde Big Mac-menu’s. Wat voor wilden hadden er in mijn auto gezeten? Bovendien waren er ook nog de nodige zaken meegenomen behalve mijn CD’s van André Hazes, een bevestiging van gebrek aan smaak. Schorriemorrie zonder smaak dat mijn auto steelt! Mijn hart huilde.

De tocht naar de garage werd begonnen om een en ander te repareren. Na een kort ritje naar het dichtstbijzijnde tankstation konden we tanken. Het slot van de tank was echter zo beschadigd dat mijn sleutel er niet in kon. Sta je bij de pomp, kun je niet tanken! We haalden een grote tang tevoorschijn en probeerden hiermee de dop los te krijgen. We gingen zo in onze werkzaamheden op dat we de geïnteresseerde blikken van de andere tankstation-bezoekers totaal niet in de gaten hadden. Net op het moment dat een van ons triomfantelijk de tang met de dop erin in de lucht hield en “yes” schreeuwde, draaide er een politie auto het terrein op. Of wij even konden uitleggen wat we met deze auto aan het doen waren want deze stond gesignaleerd als “gestolen”. Het ambtelijk apparaat was blijkbaar nog niet ge-update maar ik had het bewijs van de opslag en dus liep het met een sisser af en konden we onze weg vervolgen.

Bij het eerste stoplicht had ik – ondanks de schade – weer het idee dat iedereen naar me zat te kijken in mijn rode supercar. Maar dat kwam waarschijnlijk omdat ik met open raam luidkeels zat mee te zingen op een nummer van Hazes.

Overigens kwam ik er weken later pas achter hoe de autocriminelen mijn beveiliging hadden losgekregen: De knop van mijn versnellingspook zat op de pook geschroefd. Tjsa, dan lukt het een paar kipkluivende onverlaten ook nog wel om een auto te stelen.

Heb jij ook een verhaal over jouw eerste auto dat je met ons wilt delen? Laat het weten!