Een Ferrari hoort rood te zijn…?
Sinds de vroege jaren van de autoracerij staat de kleur rood voor Italiaanse raceauto’s en zo had elk land zijn eigen kleur: Frankrijk had blauw, Groot-Brittanië groen en Duitsland zilver. Overigens was de kleur van Italië helemaal in het begin zwart en die van Duitsland wit. Tijdens het nazi-regime werd de racerij ook als propagandamiddel gebruikt en er werd dan ook grof geld beschikbaar gesteld. Een regel was dat de auto’s zonder vloeistoffen en banden niet meer dan 750 kilo mochten wegen. Ze wogen echter 754 kilo. De oplossing werd gevonden door de witte lak te verwijderen, wat zowel Mercedes als Auto Union deden. Zo kwam dus de zilveren kleur van het aluminium tevoorschijn.
Maar we dwalen af: De kleur rood werd dus gebruikt om Italiaanse auto’s en coureurs te identificeren. Toen in de jaren zestig de sponsoring zwaar begon op te komen in de Formule 1 was Ferrari het enige merk dat trouw bleef aan zijn landkleur. Hierdoor werd ook de productie van consumenten sportwagens vooral in rood gedaan. Een gezegde rond Modena luidde dan ook: ‘cinc sghei pusse ma Russ’ wat zoveel betekent als: ‘het mag best een paar Lire extra kosten, zolang het maar rood is’. Voor een lange tijd werd rood gezien als de bijna verplichte kleurkeuze voor Ferrari eigenaars. In de vroege jaren tachtig was 85 procent van alle Ferrari’s die werden gebouwd voorzien van rode lak.
De landkleuren waren eigenlijk tot 1968 goed zichtbaar. De grote verandering kwam toen het Formule 1 team van Lotus gesponsord werd door sigarettenmerk Gold Leaf en de auto’s meer leken op rijdende pakjes sigaretten.
 
Tegenwoordig is dit totaal anders en klanten kunnen kiezen uit een breed scala van kleuren en zelfs stripings of two tone lak kiezen. De stripings vallen onder de ‘challenge’ categorie waar de F430 Scuderia misschien wel de bekendste van is. De excessen van roze ferrari’s en Swarovski kristallen op de carrosserie plakken nemen we niet serieus en laten we buiten beschouwing. De aanschaf van een Ferrari is een bijzondere ervaring, waarbij tegenwoordig de eerste stap het kiezen van de carrosserie kleur is. Dit is en blijft een persoonlijke keuze maar je kunt je ook afvragen of en hoe ver een merk als Ferrari hierin moet meegaan. Is de kleurkeuze ook niet iets wat bij het design hoort en dus hoe de fabrikant en ontwerper het bedoeld hadden?
Two-tone kleurstellingen waren zeer modieus in het verleden waar het meest opvallende voorbeeld wellicht de 250 GT uit 1957 is. Deze prachtige sportwagen heeft een witte body en een groen dak, en won de 2009 Villa d’Este en de 2010 Palm Beach Cavallino Classic Concours d’Elegance. Deze keuze is dan echter gemaakt door Ferrari zelf en dat maakt het toch anders….toch?
Inmiddels heeft Ferrari een personalisatie programma om klanten over de hele wereld een breed scala aan opties te bieden, waar de lak slechts een onderdeel van is. Dankzij de tienduizenden mogelijke combinaties, is eigenlijk geen enkele Ferrari tegenwoordig nog gelijk aan een andere. Natuurlijk service naar de klant, maar geeft Ferrari hier ook niet stukje bij beetje iets weg van zijn merk?
Traditioneel rood blijft overheersen, goed voor ongeveer 45 procent van alle auto’s gebouwd in de afgelopen jaren. Maar sommige eigenaren zou je op het gebied van smaak en kleurkeuze toch echt tegen zichzelf in bescherming moeten nemen: Rood hoeft niet, maar als je geen smaak hebt, dan toch maar een rode.