De Gordon Diamond

And now for something completely different. Wat te denken van een auto met 1 voorwiel en 1 achterwiel met daartussen 2 zijwielen. In de periode naar de Tweede Wereldoorlog was het autodesign een beetje in een impasse geraakt. Auto’s waren rechthoekige koetsen. De motor zat vooraan, de wielen aan de voor- en achterkant, met de passagiers ergens er tussenin. Deze opzet bleek eenvoudig, effectief en gemakkelijk te bouwen. Het was de industriestandaard geworden. Maar na de oorlog begonnen ontwerpers en ingenieurs volledig nieuwe routes te bewandelen op het gebied van design en engineering. Davis en Brogan brachten voor- en achteruit rijdende driewielers in productie, terwijl andere experimenten nooit zo ver kwamen. Er is nooit een ronde auto ontworpen, maar wel modellen in een ruitvorm, of eigenlijk een wybertje.

De Gordon Diamond in the rough

Alle grote Amerikaanse automobielfabrieken werden vanaf het moment dat de Verenigde Staten werd betrokken bij de Tweede Wereldoorlog ingeschakeld bij de productie van militair materieel, Hudson in Detroit bouwde bijvoorbeeld rompen van B29 bommenwerpers. Toch was er hier en daar een eigenzinnige geest die zich voorbereidde op de afloop van de Tweede Wereldoorlog en een wonderlijk vehikel op papier zette. Gordon Hanson is daar een prachtig voorbeeld van, hij tekende de Gordon Diamond: een auto met één wiel voor en éen wiel achter, die beide stuurden en twee door een Ford V8 aangedreven wielen in het midden. eigenlijk een soort van wybertje op wielen. Na de de oorlog kwam dit model ook daadwerkelijk op de openbare weg, maar het bleef – helaas? – bij een prototype.

H. Gordon Hansen was een ingenieur uit San Lorenzo, Californië. Zijn ongebruikelijke auto dankt zijn naam aan zijn diamantvormige wielindeling. De middelste 2 wielen dreven de auto aan terwijl de voor- en achterwielen beiden stuurden. Een Ford-V8 met flathead was gemonteerd op een stalen frame tussen de middelste as en het achterwiel, en de passagiers zaten tussen de middelste as en het voorwiel. Het ontwerp was gebaseerd op een vooroorlogs concept van de begaafde Franse ontwerper Gabriel Voisin, de Losange Voiture de l’Avenir.

Zelf ontworpen, zelf gebouwd

Het meest indrukwekkende van alles is ongetwijfeld dat hij de auto zelf ontwierp en bouwde en er vele kilometers mee reed als zijn dagelijkse auto, totdat het prototype eigenlijk gewoon ‘op’ was. Zijn doel was om een veiligere auto te ontwerpen, wat in theorie ook gelukt was. Omdat de auto aan beide uiteinden taps toe liep, was alles behalve een frontale aanrijding minder ernstig dan met een traditionele auto, vooral als de andere auto ook diamantvormig zou zijn. Zelfs bij een zijdelingse aanrijding zou de Diamond de neiging hebben om te draaien, waardoor de impact wordt verminderd. Het raken van een paal of boom met fatale gevolgen zou ook een stuk moeilijker zijn. De auto kon in zijn eigen lengte ronddraaien, en kon eenvoudig fileparkeren zonder in zijn achteruit te hoeven. Er waren veel meer voordelen, maar deze waren gebaseerd op het feit dat alle auto’s diamantvormig waren en zo ver zou het nooit komen.

Maar Gordon’s ruwe diamant mocht er niet komen. Hij had al geprobeerd om zijn ontwerp aan Kaiser-Frazer te verkopen en daarna aan Packard, maar die gesprekken leverden niks op. De voordelen van de Diamond: een veel kortere draaicirkel (1/3 kleiner dan een traditionele full-size sedan), een zeer soepele rit en superieure aerodynamica waren niet genoeg om zijn vreemde uiterlijk en moeilijke rijdynamiek te compenseren. Er werd dus ook maar één Diamond gebouwd.

Maar hoewel de Diamond het niet gered had, gold dit niet voor het concept van het rijdende wybertje. Een tiental jaren later produceerde Pininfarina, de gerenommeerde Italiaanse ontwerpstudio, de Pg-X, met als doel de meest aerodynamische auto ooit gemaakt te bouwen. En dit lukte ook. De Pg-X had een luchtweerstandscoëfficiënt van 0,23, ongehoord in 1960. Het model werd aangedreven door een Fiat-motor van 1,1 liter die het enkele achterwiel aandreef, en was 20% sneller dan de Fiat-sedan waaruit de motor werd geleend. Helaas had Pininfarina net zoveel succes als Gordon Hansen bij het vinden van een fabrikant die buiten de gebaande paden durfde te denken. Maar de zoektocht ging door. Er is zelfs een expositie in Parijs geweest van een aantal zogenaamde ‘Rhomboid Cars’ op de classic cars motor show Retromobile.

Gordon Hansen reed 20 jaar lang regelmatig met zijn Diamond. Hij reed er bijna 250.000 kilometers mee voordat hij het in 1967 aan de Harrah’s collectie verkocht. Enkele jaren later werd de Diamond verkocht aan een privéverzamelaar in Montana, waar het volgens de laatste berichten nog steeds staat.

Bronnen: makesthatdidntmakeit.com en reddit.com